En dan weet je het zeker: je mist je oude Panda

image3

Enkele jaren geleden kocht ik een Fiat Panda 1000 Sie. Een exemplaar uit 1990 met slechts 45.000 aantoonbare kilometers. Volgens de verkoper ‘van een oud vrouwtje’, wat werd bevestigd door de dealer waarmee ik contact op nam toen ik deze vond in het onderhoudsboekje. “Ja hoor, altijd keurig bij ons in onderhoud geweest, was er zuinig op!”. Een jaar later wilde ik weer eens wat anders en werd de Panda verkocht.

Dat laatst gebeurt bij mij wel vaker. Hoe leuk een auto ook is, na verloop van tijd wil ik weer wat anders en weet ik honderd-en-één redenen op te noemen waarom ‘die nieuwe’ toch veel beter, handiger, voordeliger of leuker is. Zo verdwenen vele leuke auto’s, van Punto Abarth tot Lancia Fulvia, van Alfa Romeo Spider tot (kuch) Porsche 944 S2. Sommige mis ik nog wel eens, andere amper. Wat daar voor zorgt? Geen idee, puur een gevoelskwestie denk ik, want het zijn niet eens de meest bijzondere auto’s die ik het meest mis.

6

Één van de auto’s waarbij ik geregeld spijt heb van de verkoop is bovenstaande Fiat Panda. Juist, de goedkoopste auto die ik ooit gehad heb. Gelukkig zag Italofiel (en tevens vader) Gert dat ook en kocht hij de auto destijds van me. Door toeval heb ik de Panda nu enkele dagen onder mijn hoede (foto bovenaan) en ik kan het nu bevestigen: wat mis ik dat blokkendoosje! Karakter, een berg ruimte (achter de voorstoelen geen bank maar een soort Perzisch tapijt voor hond Amber) en vooral: een auto zonder pretenties en verwachtingen. Heerlijk!

Aangezien Gert dezelfde drang naar wisselingen in het wagenpark heeft als ik, heb ik goede hoop dat het apparaatje een keer naar mij terugkeert en dan weet ik zeker dat ik de verleiding tot verkopen de volgende keer moet en kan weerstaan.

  1. Ooit ook eentje willen kopen, maar alle exemplaren die ik bekeek hadden wel iets. De Cinquecento Sporting had ik nooit weg moeten doen, dat was de fijnste auto die ik ooit gehad heb.

  2. Zo zag ik ook na jaren weer mijn oude Cinquecento Sporting rijden en bleek hij door iemand drie straten verderop gekocht te zijn. Je zou bijna aanbellen om te vertellen dat ‘ie nog steeds leuk is en dat ik blij ben dat hij nog rond rijdt na zestien jaar. Het is inderdaad een vreemd soort sentiment dat me af en toe dwingt om toch via die straat naar huis te lopen.

    Ik zou het trouwens wel leuk vinden om hier nog ergens een paar mooie foto’s van je oude Punto Abarth tegen te komen. Die vond ik toen erg mooi aangepast. Vooral door de leren bekleding en Stilo velgen.

  3. De Fiat met de hoogste fun-factor. Kost niks in gebruik, gaat nie kapot, zelf te onderhouden, snel op de limiet te rijden (gewoon fun) , het komt overal en als er verhuist moet worden ben je ineens allemans vriend. En vooral een dosis eigen karakter.

    Op de youngtimer beurs vorig jaar stond echt een hele mooie blauwe die zo uit de showroom leek te komen.

  4. Rij zelf nu sinds 2002 Panda. Heb nu een uit 2003 (laatste nog), waar ik nu nog steeds met veel plezier in rij. Nooit echt schokkende dingen, start altijd (tenzij de accu leeg is). Teller staat nu op 153.000km. Eerste koppakking, eerste thermostaat & eerste accu nog. Bij 115.000km gas in laten zetten en hier ook geen problemen mee.

    Het rijdt zo heerlijk spartaans, goedkoop in onderhoud en veel kun je zelf doen als je logisch nadenkt en geen 2 linkerhanden hebt. Het vertrouwen in het merk Fiat is flink toegenomen dankzij dit simpele doch degelijke wagentje. Enigste minpunt is roest, wat een dinitrolbehandeling veel ellende kan voorkomen.

  5. Jammer Carlo, maar ik ben aan dat ding gehecht. Al hoef je de hoop nog niet helemaal op te geven, want ik zou er best eentje uit Italië willen halen. Een van de laatste, met weinig kilometers en volkomen roestvrij. Die krijgt dan een goede antiroestbehandeling en gaat beslist niet meer weg, want het zijn geniale auto’s!

  6. Na ruim 220.000 is mijn Panda nog steeds een ideaal ding. 1100cc maken er een fel autootje van, hij doet het altijd, kost bijna niks aan onderhoud en ziet er gewoon grappig uit. De koppakking bleek ook bij mijn exemplaar uit 2003 een zwak punt (die moest bij 130.000km worden vervangen) en de steenslag begint na al die kilometers nu echt zijn tol te eisen. Maar ach, na 10 jaar en met zo’n kilometerstand is het hoe dan ook een prima investering geweest.

  7. Tjonge nostalgie, mijn eerste auto was een Panda Carara 750L ’87 in toen vooruitstrevend en trendsettend wit! Daarna een grijze vlotte 1000S, en later de heruitgave van het originele model een nieuwe Panda Young gekocht. Nu met koop 500 de nieuwe Panda overwogen, maar het speelse gevoel van de nuova 500 trok harder.

    Allemaal probleemloze auto’s, met de 1000S begin jaren 90 naar zuidfrankrijk karren op vakantie, nu ondenkbaar (-:

  8. Ik heb een Panda 750L van augustus 1986. Ik ben de 3e eigenaar. de eerste eigenaresse was inderdaad een oud vrouwtje. Ze leeft overigens nog steeds en is nu rond de 86 qua leeftijd.
    De auto heeft origineel 63.000 km gelopen en is zo goed als origineel.
    Ik heb hem als 2e auto want voor de dagelijkse kilometers rijdt ik met een andere Italaiaan.
    Ik heb al vaak overwogen om hem van de hand te doen……maar ik kan het op 1 of andere manier niet. Al is het alleen maar uit angst dat hij in de vrije handel terrecht komt en dan bij iemand die hem puur koopt omdat het (nu nog) een oldtimer is en dus belastingvrij.
    Pekel en andere winters ongein blijven de auto bespaard. Ik ben er dan ook zuinig op.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *